Próbował się przyjrzeć ich butom, chciał zobaczyć, co mieli na nogach, ale ich szaty sięgały aż do ziemi. Zobaczył natomiast dziwność tego świata, zobaczył, jak mało wiemy i że człowiek nie bardzo może się przygotować na to, co musi nadejść. Zrozumiał, że ludzkie życie to niewiele więcej niż mgnienie oka i że jeśli czas jest wieczny, to każdy człowiek zawsze i wiecznie znajduje się w połowie swojej podrózy, bez względu na to, ile ma lat i jaki dystans przebył. Pomyślał, że w milczeniu świata dostrzega wielki spisek, i zrozumiał, że w takim razie i on musi być jego częśćią, i że posunął się już poza swoich zdobywców i ich plany. Jeżeli doznał jakiegoś olśnienia, to jedynie takiego: jest jak gdyby składnicą tego, co wie i co poznał, tylko dlatego że odrzucił wszystkie swoje dawniejsze poglądy. Z tą myślą zwrócił się do swoich prześladowców i powiedział: Nic wam nie powiem.

Nic wam nie powiem. Tak własnie powiedział i tylko tyle.

Cities of the Plain